Zasady przyznawania dni wolnych w pracy są szczegółowo rozpisane w kodeksie pracy.
Zasadniczo pracownik który przepracował więcej niż 10 lat prawo do 26 dni płatnego urlopu. Dni wolne w są generalnie udzielane w sposób ciągły, na wniosek pracownika może jednak zostać wykorzystany w inny sposób. Zgodnie z prawem urlop powinien być udzielony na okres co najmniej 14 dni. W praktyce przepis ten często nie jest przestrzegany. W odniesieniu do czasu wakacji wg Art. 161 Kodeksu pracy stanowi, że urlop przysługuje w roku kalendarzowym, w którym pracownik nabył prawo do urlopu. Jeśli urlop nie zostanie wykorzystany w tym roku kalendarzowym, z jakiegokolwiek powodu musi zostać przeniesiony na następny rok i udzielony najpóźniej do 30 września. Urlop niewykorzystany do tego momentu nie wygasa, ale pozostaje przez okres trzech lat. Przedawnienie następuje dopiero po trzech latach i nie można się już o nie ubiegać.
Bieg przedawnienia rozpoczyna się w ostatnim dniu roku kalendarzowego, w którym powstało prawo do urlopu.
Jeżeli pracownik nie może wykorzystać całego urlopu lub części urlopu z powodu czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby, pracodawca jest zobowiązany zgodnie z Art. 166 Kodeksu pracy zobowiązuje do udzielenia niewykorzystanej części urlopu w późniejszym terminie. W czasie urlopu pracownik otrzymuje w zakresie stałych składników wynagrodzenia takie same wynagrodzenie jak w normalnych godzinach pracy. Jeśli chodzi o zmienne składniki wynagrodzenia, są one jednak częściowo wliczane do wynagrodzenia urlopowego i według Art. 172 zdanie 2 Kodeksu pracy generalnie oblicza się na podstawie średnich wartości z trzech miesięcy poprzedzających urlop. W przypadku znacznych wahań zmiennych składników wynagrodzenia okres obliczeniowy może zostać wydłużony do dwunastu miesięcy. Oczywiście ważne jest także prawo pracy, które musi być bezwzględnie przestrzegane. Kiedy nie jesteśmy pewni niektórych zapisów można skontaktować się z prawnikiem specjalizacyjnym się w prawie pracy.
